Rozdział 22

   Weronika leżała w łóżku wpatrując się w motyw kwietny na tapecie. Po nieprzespanej nocy podczas której przewracała się z boku na bok a każde zamknięcie oczu wywoływało atak wspomnień przez co czuła się fatalnie.
Nie sypiała dobrze odkąd zostawiła Przemka szantażowana przez Hoffmana. Ta gnida zaspamowała jej skrzynkę mailami z ostrzeżeniami, żeby nie ośmielała się pokazać w Amsterdamie, inaczej jej kochaś będzie przegranym zerem.
Po każdorazowym przeczytaniu steku wyzwisk pod swoim i Tytonia adresem, trzaskała klapą laptopa trzęsąc się ze złości i niemocy. Dziecko poruszyło się w jej łonie wywołując w niej uczucie szczęścia a zaraz potem jej entuzjazm gasł niczym zdmuchnięta świeca. Maleństwo nie dowie się kim jest jego ojciec. Wera wiedziała, że postępuje źle i kiedyś będzie musiała stanąć przed swoją progeniturą i prosto w oczy powiedzieć, że jego tata nic o nim nie wiedział.
To było straszne...
Dziewczyna odgoniła szybko myśli i wspomnienia, które raniły niczym ostrze noża, chcąc skupić się na pracy i oczekiwaniu na dzieciątko. Podniosła się z łóżka powtarzając w myśli słowa babci Jekateriny..." Po burzy zawsze wychodzi słońce..." Musiała być silna jeśli nie dla siebie to dla maluszka.
Zza ściany słychać było krzątaninę Jekateriny, która szykowała śniadanie w jadalni. Dzisiejszy dzień zapowiadał się słoneczny, wprost idealny na wycieczkę nad Newę. Płynący wartko nurt zawsze ją uspokajał, lubiła też popatrzeć na panoramę Petersburga, który stał się jej nowym domem. Rodzice wiedzieli, że przebywa w Rosji, poprosiła aby nic nie mówili Przemkowi.
Agata zgodziła się, ale nie rozumiała dlaczego córka ukrywa się przed swoim chłopakiem, błagała aby wróciła do Wrocławia. Wera nie powiedziała im o dziecku, na pewno ojciec przyjechałby po nią i w złości wygadał wszystko Przemkowi.
Jekaterina przygotowała śniadanie, którym nie pogardziłby nawet sam car, gdyby jeszcze żył. Na talerzyku pyszniła się świeżo usmażona jajecznica, a w małych miseczkach leżały  owoce zalane jogurtem z dodatkiem miodu. Do tego wszystko można było zagryźć świeżym pieczywem, po które babcia Alony schodziła do pobliskiej piekarni.
- Dzień dobry dziecinko. - uśmiechnęła się ciepło do stojącej w progu Weroniki.
- Dzień dobry babciu.- Wera próbowała się uśmiechnąć.
Jekaterina spojrzała na nią z troską i niepokojem. Młoda Polka wyglądała słabowicie i była niemiłosiernie chuda, pomimo tego, że nosiła dziecko. Sweter wisiał na jej szczupłych ramionach a włosy które niegdyś falami opadały na jej ramiona i plecy, teraz ledwo wiązała w kitkę.
- Wyglądasz strasznie skarbeńku czy ty się nie przepracowujesz w teatrze? Pamiętaj, że jesteś w piątym miesiącu ciąży musisz o siebie dbać.
- Wiem. Robię wszystko co w mojej mocy, żeby maleństwo urodziło się zdrowe.- pogłaskała czule swój odstający brzuszek. Nosiła obszerne rzeczy, także mało kto domyślał się że jest w ciąży. Była tak drobna i wymizerowana, że każdego na jej widok ogarniała trwoga.
Jekaterina chodziła do ginekologa razem ze swoją podopieczną. Lekarz od razu wykrył konflikt serologiczny przygotowując Weronikę na fakt, iż po porodzie będzie musiała przyjąć zastrzyki z immunoglobiną. Do tego dochodziła silna anemia.  Oprócz specjalnej diety wysokokalorycznej musiała połykać pudło witamin i dużo wypoczywać. O ile Jekaterina zmuszała ją do regularnego jedzenia o tyle wołami nie potrafiła odciągnąć Weroniki od pracy.
Dziewczyna nie potrafiła wypoczywać, mało spała i dużo płakała przeważnie w nocy, gdy myślała że nikt jej nie usłyszy.
- Powinnaś odpoczywać. Dzwoniłam dzisiaj do Igora i kazałam dać ci wolne na cały weekend.- oświadczyła z mocą starsza pani. - Poza tym nie możesz nadwrężać nogi, dopiero niedawno wróciła ci pełna sprawność. Pamiętasz co mówił doktor Żewłakow? Masz się oszczędzać, bo po ciąży czeka cię jeszcze jedna operacja.
- Ale babciu ja muszę...
Jekaterina uniosła rękę przerywając dziewczynie.
- Nie babciuj mi tutaj. Obiecałam Alonce, że się tobą zaopiekuję! Skoro sama o siebie nie dbasz to ja o ciebie zadbam!
Wera zamilkła, z Jekateriną Romanowną Sokołowską nie da się dyskutować. Gdy coś postanowiła to tak musiało być.
Dziewczyna zjadła grzecznie śniadanie popijając słodką herbatą z samowaru. Gdy chwilę odsapnęła a maluch przestał figlować, podniosła się od stołu. Wtedy przed jej oczami śmignęła złocista łuna a potem świat począł drżeć i rozmazywać się.
Upadła na dywan przewracając krzesło na którym usiłowała się podtrzymać.
Jekaterina przeżegnała się i z krzykiem poczęła wołać sąsiadkę z dołu, wystukując przy okazji numer na pogotowie...

Kilka godzin później Amsterdam...

   Wasyl i Alona przejechali Amsterdam z szybkością kierowców rajdowych przy okazji zaliczając mandat za ścianie podwójnej ciągłej przy wymijaniu.
Stoper zaklął szpetnie biorąc na siebie 500 euro grzywny, po czym ruszył uważając aby mundurowi nie zauważyli że znowu ma zamiar złamać kilka przepisów.
Alona dzwoniła na lotnisko błagając wszystkie bóstwa aby można było ich wepchnąć do samolotu.
Sympatyczna pracownica oświadczyła, że akurat zwolniły się miejsca na lot do Petersburga za cztery godziny.
Rosjanka podziękowała w myślach bożej opatrzności i powoli przygotowywała się na rozmowę z Przemkiem.
- Nie wiem jak ja mu to powiem...- jęknęła gdy Wasyl z brawurą kierowcy karetki parkował przed posesją Tytonia.
- Po angielsku, niderlandzku albo polsku kochanie.- spojrzał nieco złośliwie na swoją ukochaną.
Alona nie poczuła się podniesiona na duchy, spojrzała tylko na niego ze strachem w ciemnych oczach. Marcin wysiadł z samochodu okrążając go by otworzyć drzwi Alonie. Bez słowa przytulił ją do swojej szerokiej piersi, gładząc delikatnie jej plecy.
- Będzie dobrze kochanie.- ucałował ją w czubek głowy.
Drzwi do domu Tytonia jak zwykle nie były zamknięte. Właściciel siedział w salonie czytając 50 twarzy Greya, niedawno wydany porno-romans napalonej fanki Zmierzchu. Wasyl widząc lekturę kolegi pilnował się aby nie podejść do najbliższej ściany i nie walnąć w nią głową. Miał cichą nadzieję, że Weronika wróci do jego przyjaciela i  zrobi z niego na powrót normalnego człowieka, jakim kiedyś był.
- Dobry!- ryknął donośnie Wasyl.
Tytoń podniósł wzrok znad książki zaszczycając ich kwaśną miną.
- Czego?! - odezwał się mało sympatycznie.
- Może milej misiaczku?- zapytał wkurwiony Marcin- Co to za gówno czytasz?- wyrwał mu książkę z dłoni wyrzucając ją przez okno balkonowe.
Tytoń zerwał się z kanapy, jeszcze chwila a gotów był rzucić się na Wasyla.
- Spokój!- krzyknęła Alona. - Siadajcie obaj!
Mężczyźni niczym karne psy usiedli obok siebie, obaj wpatrywali się w Rosjankę w napięciu.
- Przemek. Wiem, że po tym co powiem masz prawo znienawidzić mnie do końca życia, ale muszę ci to wyznać. - spojrzała na Marcina, który skinieniem głowy dodał jej otuchy.
Tytoń nie wiedząc co się dzieje patrzył na nią zaciekawiony i zdezorientowany.
- Co mi chcesz powiedzieć?
- Wiem gdzie jest Weronika.- odpowiedziała Alona.
Na twarzy bramkarza wykwitło zdziwienie a potem nagle pobladł.
- Gdzie ona jest?- odpowiedział głucho. Tak jakby ta informacja nie wzbudziła w nim  żadnych emocji. Z zewnątrz zachowywał pozorny spokój a w środku gotował się ze złości.
- Jest u mojej babci w Petersburgu. Powiem ci szczerze, że gdyby nie okoliczności nigdy nie powiedziałabym ci prawdy. Przysięgłam Weronice, że utrzymam jej sekret w tajemnicy.
Gdy Przemek nie odpowiadał dalej kontynuowała swoją wypowiedź.
- Gdy wyjechaliście do Hiszpanii Weronikę odwiedził Aleksy. To on stał za przekupstwem tego chłopca, który dosypywał ci świństwo do napoju izotonicznego. Zaszantażował Werę, że jeśli od ciebie nie odejdzie to on zniszczy twoją karierę.
- Dlaczego nic mi nie powiedziała?- Tytoń spojrzał na Rosjankę blady a jego oczy puste i bez życia przez ostatnie miesiące zaczęły odsłaniać targające nim emocje.
- Nie mogła, chciała cię chronić! Przemek przyjechaliśmy tutaj ponieważ musisz z nami jechać do Petersburga!
- Po co?
- Weronika leży w szpitalu. - Alona spojrzała na Przemka w którego oczach zaczęły wzbierać łzy. Dorosły facet płakał jak małe dziecko. - Ona jest z tobą w ciąży i może stracić dziecko!- odpowiedziała mocno.
Tytoń zerwał się z kanapy potykając się stolik. Rzucił się do przedpokoju łapiąc kurtkę leżącą na komodzie. Czuł jakby Alona w tym momencie zdzieliła go obuchem w głowę. Zalała go fala uczuć... troski, miłości i piekielnego strachu.
- Jezus Maria!-ryczał w korytarzu.- Ruszcie się! Musimy do niej lecieć.
Wasyl wygrzebał z szuflady paszport i portfel przyjaciela podczas gdy Alona zapakowała mu podręczny bagaż.
Przemek krążył po salonie niczym ranny tygrys zamknięty w klatce.
Droga na lotnisko, oczekiwanie na samolot i sam lot całej trójce dłużyły się niemiłosiernie. Wasyl siedział poddenerwowany, Alona ściskała nerwowo jego dłoń a Przemek dusił wszystko w sobie.
Boże kochany- rzekł w myślach.- Nie pozwól żeby stało się coś złego ani Weronice ani ich dziecku!
Dziecko...Jak to możliwe, że w ułamku sekundy spadła na niego nieogarnięta siła miłości do tej nienarodzonej jeszcze istotki.
Pragnął być teraz przy Weronice, ściskać jej dłoń i dodawać otuchy.
Potrzebowała go a on potrzebował jej.

Kilka godzin później...

   Weronika leżała na szpitalnym łóżku blada i wymizerowana, pielęgniarka ubrała ją w zielonkawą, szpitalną koszulę a włosy uczesała w schludny warkocz.
Powodem omdlenia był niedobór żelaza, które teraz zostało podane w formie kroplówki. Starszy, lekko szpakowaty mężczyzna z troską zwrócił się do siedzącej obok łóżka babci Jekateriny.
- Wnuczka musi dużo odpoczywać. Poleży przez noc na obserwacji a potem musi ją pani zmusić aby leżała w łóżku. Żadnych spacerów przez najbliższe dni a o pracy może zapomnieć. To jest ciąża wysokiego ryzyka i mówię to z całą powagą. Jeśli nie będzie się oszczędzać malutka nie przeżyje...
Jekaterina przyjęła to ze spokojem.
- Dobrze doktorze. Będę miała na nią oko i nie wypuszczę z łóżka, chociażbym miała ją tam przywiązać.
- Trzymam panią za słowo a teraz proszę mi wybaczyć muszę iść na wieczorny obchód. - powiedziawszy to wyszedł z pokoju niemal bezszelestnie.
Weronika obudziła się z lekkiego snu.
- Babciu? - zapytała Jekaterię.- Czy wszystko ze mną w porządku? Jak dziecko?
- Dobrze dziecinko.- starsza pani poklepała ją czule po ręce, która nie była podłączona do kroplówki. - Musisz dużo odpoczywać i zrezygnować z pracy. Ale mam dla ciebie dobrą wiadomość.
- Jaką?
- Wiem co będziesz miała, chcesz się dowiedzieć?
- Wiesz?- oczy Wery zrobiły się okrągłe jak spodki. - Bałam się zapytać ostatnim razem, bałam się że nie wytrzymam i powiadomię Przemka. Że będę chciała do niego wrócić.- w oczach dziewczyny pojawiły się łzy.
- Cichutko, nie płacz skarbie. Malutka na pewno nie chce żeby jej mama była nieszczęśliwa.- utuliła zbolałą dziewczynę dodając jej otuchy.
- Malutka...- ucieszyła się Weronika. - Moja mała kruszynka, moja Natalka.
Natalia to imię ukochanej babci Przemka.

   Tymczasem trójka podróżnych wylądowała na lotnisku.
Przemek wyleciał z budynku gnany miłością i strachem,wpadł na jezdnię łapiąc najbliższą taksówkę. Za nim biegł zdyszany Wasyl i Alona usiłująca wystukać na swoim iphonie numer do babci.
- Halo? Jak ona się czuje? Dobrze? Śpi? Ok babciu będziemy tam za jakieś dwadzieścia minut. - rozłączyła się wsiadając na przód taksówki.
- Dzień dobry.- przywitała się.- Poproszę do szpitala!
Kierowca uśmiechnął się usłużnie ukazując złotego zęba na przodzie. Wcisnął gaz do dechy i płynnie włączył się w ruch uliczny.
Po piętnastu minutach zajechali przed szpital w którym leżała Weronika. Przemek wyleciał jak oszalały, Wasyl zapłacił taksówkarzowi w euro, bo nie zdążyli zamienić waluty a Alona biegła za Przemkiem.
- Gdzie ona jest?!- dopadł na piętro ginekologiczne wywołując zdziwienie na twarzach odwiedzających oraz personelu medycznego.
Babcia Jekaterina podniosła się z krzesła patrząc prosto na młodego bramkarza.
- Ty musisz być Przemek! Widzę to po twoich oczach... Weronika śpi, ale uprzedziłam lekarza że jedzie tutaj jej narzeczony. Możesz wejść leży tutaj.- wskazała salę obok.
Tytoń wsunął się do pomieszczenia.
Jego oczom ukazał się przerażający widok. Jego niegdyś pełna życia ukochana leżała na łóżku przypięta do kroplówki a na jej bladej twarzy widać było potworne zmęczenie.
Przysiadł na łóżku i wziął w swoją dłoń jej drobną rękę. Przez kredowo- biała cerę prześwitywały nitki błękitnych żyłek. Miała rączkę jak kilkuletnie dziecko.
Weronika zbudziła się z chwilowej drzemki czując jak ktoś czule pieści jej rękę. Nie była to delikatna i pomarszczona dłoń babci Jekateriny. Znała skądś ten dotyk.
Otworzyła oczy patrząc wprost w błękitne spojrzenie ukochanego.
Zmienił się przez te pięć miesięcy. Był blady, nieogolony a jego oczy były podkrążone z przemęczenia. Dużo schudł tak, że policzki miał zapadnięte i wymizerowane.
- Przemek...- wychrypiała - Co ty tutaj robisz?
- Przyjechałem do ciebie.- odpowiedział a jego serce zalała fala miłości.  Powinien być wściekły i mieć wyrzuty, że porzuciła go na tyle miesięcy.
- Nie możesz!- jęknęła płaczliwie.- Aleksy...ty musisz wrócić do Amsterdamu, on sie nie może dowiedzieć że tutaj przyjechałeś... że wiesz...
- Że wiem o dziecku?- zapytał. - Kiedy miałaś zamiar mi o nim powiedzieć?- zapytał zrozpaczony.
- Ja...nie mogłam...przepraszam.- rozpłakała się a on bez słowa przytulił ją do siebie.
Łkała targana silnymi emocjami, wypłakiwała mu cały ból duszy i ciężar który dźwigała od tylu miesięcy.
- Ciiii nie płacz. Wiem o wszystkim, wiem o szantażu... Nie zostawię cię, słyszysz?!- spojrzał w jej jasne oczy. - Należysz do mnie! Kocham cię wariatko! Kocham cię tak bardzo, że bez ciebie popadłem w obłęd! Popatrz co się ze mną stało? Pozwolisz żeby ta gnida zatriumfowała? Żeby rozdzieliła nas i nasze dziecko? Boże kobieto! Kocham cię tak strasznie!- pocałował ją wkładając w to całe uczucie, tęsknotę samotnych miesięcy. Weronika pozwoliła mu się całować, czując jak do jej ciała wraca siła.
Po chwili oderwali się od siebie.
- Kocham cię Przemek.- przytuliła jego głowę do swojej piersi. Jego dłoń zawędrowała na jej brzuch. Delikatnie dotknął uwypuklenia, czując jak mała nóżka kopie od środka.
- Kopnęło!- podniósł głowę patrząc na dziewczynę z fascynacją.- Kopnęło mnie!
- Kopnęeła- poprawiła go.- To nasza córka Natalia.
- Natalka...- szepnął prze szczęśliwy. Odsunął kołdrę przykładając usta do brzucha Weroniki. - Córeczko słyszysz mnie? To ja tatuś! Jestem przy tobie i będę się tobą opiekował i mamusią też. Kocham cię! - wyszeptał a potem oboje z Werą rozpłakali się ze szczęścia.
_________________________________________________________________
Nie wiem co mogę Wam napisać.
Było ciężko, ale jak to przeczytałam to mnie zamurowało... Smutno, że zbliżamy się do końca, bardzo zżyłam się z bohaterami tego opowiadania. Będzie mi ich bardzo brakować. 
A tymczasem życzę miłego czytania! 
Na pocieszenie wklejam zdjęcie bromansu Wasyla i Tytka :D
Buziaki Fiolka :*