Rozdział 21

                                                          <Music>
Początek maja
Amsterdam

    Minęło cztery miesiące od wyjazdu Weroniki a Przemek nadal nie potrafił otrząsnąć się po tym niespodziewanym rozstaniu. Już nie szalał tak jak to miało miejsce na samym początku, teraz wszystkie emocje zamknął głęboko w sobie. Pielęgnował ból i tęsknotę jak ogrodnik cieplarnianą roślinę w obawie przed niszczycielskim mrozem.
Wznowił treningi zaraz po tym, gdy skończyły mu się racjonalne argumenty do zwolnienia lekarskiego. Inną sprawą było to, że prawie kompletnie stracił pewność siebie i trener Boer przestał na niego stawiać. Od czterech miesięcy żył jak w kokonie odsunięty od świata i jego biegu, obserwując zmagania drużyny z perspektywy ławki rezerwowych.
Sobota od zawsze była dla niego dniem sprzątania i robienia zakupów. Przestał martwić się o takie błahostki i gdyby nie pomoc kolegów i Alony zarósłby brudem i grzybem. Dzień wcześniej wyszorowali jego dom na wysoki połysk, także teraz mógł siedzieć na tarasie i bezmyślnie wpatrywać się w fontannę usytuowaną w ogrodzie sąsiadów. Ich dzieciaki korzystając z pięknej pogody biegały po trawie chlapiąc się wodą z plastikowych pistoletów.
- Dawaj Milan! ochlap Amelię!- krzyczał jeden z rudowłosych bliźniaków, który musiał być Jessem.
Drugi z braci Milan biegł za młodszą o rok siostrzyczką wydając z siebie charakterystyczne dla Indian odgłosy.
Wokoło dzieci biegał labrador Bruno szczekając za każdym razem gdy mała Ami piszczała.
Bramkarz obserwował sielankowy widok nie czując zupełnie nic. Dawniej wesoło pogawędziłby z Lisą, matką dzieciaków która zaprosiłaby go na obiad.
Dzisiaj miał wszystko i wszystkich w przysłowiowej dupie. Wiedział, że zachowuje się jak ostatni wał i gbur, ale nie potrafił otrząsnąć się z tej sytuacji. Wera nie była pierwszą dziewczyną z którą chodził, nie zostawiła go też jako pierwsza. Przed nią była chociażby Isabella.
Po rozstaniu z Izą poczuł lekkie uczucie zranienia i braku zaufania, tak jakby ktoś dziabnął go szpilką. Chwilę bolało, ale szybko przeszedł do porządku dziennego. Z Weroniką było z goła inaczej. Odchodząc wyrwała mu serce a brak jej przy nim odebrał mu chęci do życia. Czuł się jak wepchnięty do szklanego pojemnika bez  powietrza z możliwością obserwowania upływu czasu i ludzi stojących za szkłem.
Wszystko byłoby lepsze od tego wyniszczającego go od środka bólu i uczucia kiedy chce iść dalej ale mięśnie odmawiają posłuszeństwa.
Z rozmyślań wyrwał go dzwonek u drzwi, którego natrętny dźwięk wwiercał mu się w mózg. Z ociąganiem poczłapał do drzwi frontowych otwierając je na oścież. Przed domem stała jego była dziewczyna Isabella van der Meyde patrząc na niego ze współczuciem w błękitnych oczach. Jak zwykle wyglądała olśniewająco w jasnych jeansach, kremowym sweterku i niebotycznie wysokich szpilkach. Blond włosy spływały na jej ramiona i plecy prostymi pasmami, wycieniowanymi ręką fryzjerskiego mistrza.
- Witaj...- podeszła całując go w policzek na powitanie.
Poczuł wokół siebie zapach drogich, dusznych perfum. Idealnie umalowana twarz dziewczyny była tylko kilka centymetrów od jego własnej.
- Co cię do mnie sprowadza?- zapytał cofając się w głąb mieszkania.
Isabella uśmiechnęła się szeroko ukazując rząd śnieżnobiałych zębów. Była piękna i idealna a jednak nie czuł do niej już nic.
Nie chcąc okazać się ostatnim burakiem zaprosił ją do salonu nie czekając aż odpowie na pytanie zniknął w kuchni. Po chwili przyniósł dzbanek z mrożoną herbatą i dwiema szklankami.
- Boisz się mnie?- zapytała Isabella. - Nie czekałeś aż powiem ci dlaczego tutaj przyszłam.- wodziła po szklance idealnie wypielęgnowanym paznokciem pociągniętym krwistoczerwonym lakierem.
- Dlaczego mam się ciebie bać? - odpowiedział na pytanie.
- Nie wiem...- podniosła szklankę do ust powoli napełniając je zimnym napojem. - Może masz jakieś obawy przed spotkaniem ze mną?- zapytała wpatrując się w Tytonia intensywnie.
Przemek spojrzał na nią z brakiem zainteresowania. Zupełnie nie reagował na jej sztuczki, domyślił się po co przyszła.
- Isabello... rozstaliśmy się jakiś czas temu. Nie wiem czego ode mnie oczekujesz i po co przyszłaś?- odpowiedział chłodno.
Dziewczyna podniosła się z fotela z gracją, po czym zaczęła zmierzać ku niemu krokiem dzikiej kotki. Przemek wstał z kanapy a wtedy przysunęła się doń kładąc mu rękę na torsie, drugą wodziła po jego brodzie z kilkudniowym zarostem. Jej palec począł kreślić kontury jego ust.
- Wiesz zawsze uważałam, że masz seksowne usta. Kiedy cię ujrzałam na tym bankiecie to od razu miałam ochotę żeby wzięły moje wargi w posiadanie.- powiedziawszy to pocałowała go obejmując mocno w pasie.
Tytoń nie zareagował, stał nie dotykając jej ale pozwalał się całować. Po kilku chwilach jakby coś się w nim odblokowało przygarnął ją mocno do siebie, pocałunek przybrał na silne, stał się mocny niemalże brutalny.
Isabella w duchu odtrąbiła zwycięstwo, wtedy bramkarz oderwał się gwałtownie od jej ust odsuwając się na odległość kilku kroków.
- Skoro dostałaś to czego chciałaś.- spojrzał na nią zimnym wzrokiem.- To możesz już sobie pójść. Nie zerżnę cię jeśli masz na to ochotę! Nigdy do ciebie nie wrócę bo zwyczajnie cię nie kocham i nie potrzebuję pocieszenia! Wynoś się!- ryknął na całe gardło.
Panna van der Meyde stała z rozchylonymi jak u śniętej ryby ustami, wpatrując się w Przemka jak na zjawisko paranornalne. Krzyczący Tytoń był tak abstrakcyjnym widokiem, że nie wiedzieć czemu kompletnie ją zamurowało. Pośpiesznie zabrała swoją torebkę od Prady i wyszła na tyle szybko, na ile pozwalały jej stopy obute w wysokie obcasy.
W drzwiach minęła Wasyla z Miasiakami, którzy przybyli na codzienne sprawdzenie sytuacji. Alona złośliwie, ale też z dozą humoru i przekory mówiła o nich Pingwiny z Madagaskaru.
Isabella zmierzyła Wasyla wzrokiem bazyliszka popychając stojącego na jej drodze Lewego.
- Odsuń się kretynie!- fuknęła po czym zniknęła stukając obcasami.
- A tej co?!- Kuba odwrócił się widząc jak damulka wsiada do swojego porshe.
- Pewnie urażona godność.- odpowiedział Piszczek.
Wasyl nie zawracał sobie głowy na dywagacje o co chodzi eks lasce Tytka. Wszedł do domu bez pukania kierując się prosto do salonu z którego dochodziły ryki rockowego koncertu na MTV.
Przemek siedział na fotelu z rozwalonymi na szklanym stoliku nogami.
- Ścisz ten łomot!- Marcin próbował przekrzyczeć darcie rockmana.
Tytoń nie zareagował, Piszczek znalazł pilota i bezceremonialnie wyłączył telewizor.
- Spadaj!- Tytoń rzucił się na niego ale powstrzymali go stojący najbliżej Kuba i Lewy.- Odwaliło wam, że mnie ciągle niańczycie?! Odpierdolcie się w końcu i dajcie mi święty spokój!- kopnął fotel idąc na górę.
Wasyl opadł na kanapę z trudem powstrzymując się przed wykonaniem *headdeska* przy najbliższym stoliku.
- Lewy skocz do lodówki po browary! Błaszczu jakie mamy opcje?- zapytał Wasyl jako  głównodowodzący.
Kuba wydawał się jakby nieobecny stojąc przy wyjściu na taras.
- On też się nieszczęśliwie zakochał?- zapytał Piszczka.
- Pamiętasz tę laskę z lotniska jak lecieliśmy na mecz z Anglikami?
- Mgliście objaśnij mi sprawę.
- Spotkał ją ponownie u konsula, okazało się że to jego siostra. Zaczęli się umawiać i chyba coś z tego będzie. Wczoraj jak byłem na kolacji z moją Ewką to ich widziałem. Ma na imię Agata i wydaje się sympatyczna. - zaraportował Łukasz.
- Chociaż jemu się układa, nasz drugi Romeo nadal cierpi przez Julię.
- Jaką Julię? - w pokoju pojawił się Lewy z czteropakiem piwa.
Wasyl otworzył puszkę z charakterystycznym kliknięciem, po czym wlał w siebie sporą porcję bursztynowego napoju.
- Jakbyś czasem czytał książki albo chadzał do teatru to wiedziałbyś jaką.- odpowiedział
Lewy patrzył na niego z zupełnym  brakiem zrozumienia.
- Weronika to Julia a Tytek to Romeo baranie! - Piszczu puknął go w głowę.
Lewandowski dopiero wtedy zatrybił o co chodziło starszym kolegom posyłając im głupawy uśmieszek.  Kuba nadal stał pogrążony we własnym, romantycznym świecie.

Kilka dni później

   Frank de Boer stukał palcami w wypolerowany blat biurka w gabinecie prezesa klubu. Przed kilkoma godzinami do sieci wypłynęło nagranie na którym jeden z chłopców do roznoszenia napojów oraz podawania piłek wsypuje coś do bidonu z napojem izotonicznym.
Prezes z trybie natychmiastowym wezwał zawodników do stawienia się w klubie w celu przeprowadzenia badań. Mówiąc mniej elegancko mieli nasikać do pojemniczków przy niezależnym człowieku z laboratorium. Właśnie przyszły wyniki które jasno i czytelnie wskazywały kto ma we krwi niedozwolone substancje.
- Tytoniowi gnojek dosypywał tego świństwa od jakiegoś czasu. Czy chłopiec mówił dlaczego to zrobił?- prezes spojrzał na trenera oczekując szczegółowego raportu.
- Został przekupiony.
- Przez kogo?! Frank na boga wiesz jakie kurwa mamy szczęście?! Tytoń ma teraz gorsze dni, gdyby grał zostalibyśmy umoczeni! Sprawa śmierdziałaby jak stare gacie!
- Wiem prezesie.- de Boer gotował się w środku.
W pomieszczeniu rozległo się pukanie do środka wsunął się Przemek Tytoń.
- Chłopie ktoś cię musi nienawidzić. W twoich siuśkach wykryliśmy niedozwolone substancje.
- To ten chłopiec z nagrania, ale dlaczego to robił? -zapytał zdezorientowany bramkarz.- Przecież ja go kompletnie nie znam!
- Może masz jakiś wrogów?
- Nie przypominam sobie...
- Chcieliśmy się od ciebie tego dowiedzieć, ale jak widać ktoś bardzo cię nie lubi i nie raczył ci swojego braku sympatii okazać wprost.  Na dzisiaj masz wolne wracaj do domu a tym młodocianym zajmiemy się osobiście.- odpowiedział Frank.
Tytoń pożegnał się z kumplami i zupełnie bez emocji wrócił do domu.
Tymczasem Wasyl po skończonym treningu powlókł się do siebie zupełnie skołowany. Afera z dopingiem, zakochany Błaszczykowski i mający wszystko w dupie Tytoń to za dużo jak na jednego człowieka.
Miał ochotę paść na kanapę z zimnym piwkiem w dłoni i pooglądać telewizję. Alona od rana do nocy przesiaduje w teatrze na próbach do nowego musicalu. Widują się tylko w łóżku i przy śniadaniu, co odbija sie na ich związku.
Zaparkował przed domem, złapał z siedzenia pasażera swoją torbę treningową i poczłapał w stronę drzwi wejsciowych.
Zdziwił się gdy ustąpiły pod naporem ręki. Czyżby jego dziewczyna była w domu?
Z kuchni dochodziły dźwięki rozmowy.
Alona rozmawiała z kimś przez telefon prawie krzycząc. Mówiła po rosyjsku, ale było to na tyle wyraźne i głośne że nie miał problemu z domyśleniem się o co chodzi.
- W szpitalu?! Coś jest dziecku? Babciu powiedz mi! - kobieta kurczowo trzymała swojego iphone'a. - Jak to zagrożona ciążą? Anemia i przemęczenie?! Do cholery jasnej dlaczego nie powiedzieliście mi że jest z nią źle? Nie chcę słyszeć, że miałam się nie martwić! Co ona sobie myślała? Przylatuję najbliższym lotem!- odłożyła aparat na blat kuchenny odwracając się w stronę wejścia do kuchni w którym stał Marcin.
Patrzył na ukochaną zimnym wzrokiem.
- Wiedziałaś! - powiedział powoli i wyraźnie. Ton jego głosu zapowiadał nadciągającą awanturę.
- Marcin ja ci wszystko wytłumaczę...- zająłakała się Sokołowska. - Musisz mnie zrozumieć...ja...
- Wiedziałaś gdzie jest Weronika i nic nie powiedziałaś! Pozwoliłaś żeby ten chłopak prawie oszalał! Widziałaś jak cierpi i nie może sobie poradzić, jak jego kariera idzie się jebać! Dlaczego?! - spojrzał na nią z nieukrywaną wściekłością.- Dlaczego do kurwy nędzy nic nie powiedziałaś?!
W oczach Alony zalśniły łzy. Poczuła się jak ostatnia oszustka i zdrajczyni. Przysięgła Weronice...
- Marcin....
- Przestań! Przestań opowiadać mi bajki i w końcu przerwijmy to pasmo kłamstw i zmyłek! Masz mi natychmiast powiedzieć całą prawdę! - złapał ją za rękę ciągnac w stronę salonu. Był zły... był wściekły i rozczarowany jej zachowaniem i kłamstwami w których żyli przez ostatnie miesiące.
Usiedli na kanapie twarzą do siebie. Alona płakała, szybko jednak opanowała się po czym zaczeła mówić.
- Nie wiedziałam co planuje Weronika...- zaczęła. Potem opowiedziała mu jak spotkała przyjaciółkę w progu petersburskiego mieszkania jej babci, Jekateriny. Opowieść Wery z której jasno wynikało, że Hoffman ją szantażuje a także przyrzeczenie jakie musiała jej złożyć.
- Mogłaś mi powiedzieć. Przemkowi nikt nie zaszkodzi, wszystko wyciekło na nagraniu wideo. Nie będzie konsekwencji, ale musimy mu powiedzieć.- Wasyl widzac załamaną Alonę zmiękł i przytulił ją mocno do siebie.
- Marcinku...jest jeszcze jedna sprawa. Nie wiem czy dosłyszałeś, ale Weronika spodziewa się dziecka Przemka i właśnie leży w szpitalu w Petersburgu. On musi do niej pojechać.
- Pakuj się skarbie jedziemy po Tytka w drodze zabukujemy bilety a po przylocie policzę się z tą gnidą parszywą! Obije mu ryj tak, że własny dziadunio go nie pozna!
__________________________________________________________________
Uff! Ciężkie są te ostatnie rozdziały, same tragedie i tajemnice.
Ale nie martwcie się wszystko powoli zmierza ku końcowi. Jeszcze trzy rozdziały i epilog. 
Na pocieszenie nadmienię, iż stworzyłam już nowego bloga na którym rozdział pojawi się zaraz po zakończeniu Uzależnionej.
Jeśli macie ochotę to możecie spojrzeć na bohaterów.
Blog znajdziecie pod adresem Ja,Tytek i werther's original
Jak zapewne zauważyłyście tutaj i na reszcie moich blogów pojawiły się odświeżone bannery! Jest to dzieło Martiny, której serdecznie dziękuję :*
Wam jestem wdzięczna, że wytrzymujecie ze mną i moim pisaniem oraz za każdy budujący komentarz i tyle komplementów dotyczących mojego stylu pisania. To bardzo miłe :)
Dłużej już Was nie zanudzam, życzę miłego czytania i zachęcam do czytania pięciopartów mojego pióra(a raczej mojej klawiatury). 
                                                                               Buziaki :*