Rozdział 13

Życie to nie bajka

A wielka  miłość trafia nam się tylko raz…

    Wera weszła pod prysznic z nadzieją zmycia z siebie zapachu Przemka. Przewiesiła ręcznik na kabinie, wchodząc pod strumień gorącej wody. Na dolnej półce znalazła gąbkę, wycisnęła na nią pokaźną ilość żelu pod prysznic. Strumień wody uderzał w jej plecy z siłą wodospadu. Dziewczyna poczęła szorować się zamaszyście. Gdy wymyła się dokładnie, spłukała pianę. Zmęczona fizycznie i psychicznie oparła się o mokre kafelki. Nadal pod powiekami widziała twarz Tytonia naznaczoną rozkoszą, rozszerzone źrenice gdy razem dochodzili na szczyt rozkoszy. Czuła na ciele dotyk jego delikatnych dłoni i smak ust. Tego nie dało się zapomnieć ani wymazać.
Musiała stawić czoło tej sytuacji. Nie chciała stracić Przemka, ale też wiedziała, że żadne z nich nie jest gotowe na nowy związek.

     Marcin zastukał dwa razy do drzwi mieszkania Alony i Wery po czym wparował z bukietem czerwonych róż i drugim znacznie mniejszym z tulipanów. Pod pachą niósł butelkę hiszpańskiego wina.
- Witaj kochanie.- przywitał uradowaną na jego widok Alonę.- Gdzie Weronika?

- Przebiera się. Rozgość się misiaczku. Te kwiaty są dla mnie?

- Róże dla róży, ale żadna z nich nie przyćmi twojej słowiańskiej urody.- wyrecytował szczerząc się jak do reklamy pasty Colgate.

Sokołowska zarumieniła się uroczo.

- Och ty mój poeto.- wpiła się w jego usta, po czym zostawiła go samego znikając w kuchni.
Stoper rozwalił się na kanapie, luzując krawat.

Po chwili komórka w wewnętrznej części jego marynarki zaczęła wibrująco wygrywać melodyjkę z Deszczowej piosenki. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Przemka Tytonia.

- Siema Tytku, dlaczego nie ma cię na obiedzie u naszych aktorek?

- Nie zostałem zaproszony.- mruknął Tytoń.- Nie wiesz, czy Weronika jest w domu?

- Nie widziałem jej, ale Alona twierdzi że się przebiera. Dziwi mnie, że cię nie zaprosiła, ostatnio dogadujecie się wręcz koncertowo. Wyczuwam jakąś nutę żalu w twoim głosie. Coś się stało?

- Opowiem ci potem. Wyskoczymy na piwo. Muszę z kimś pogadać zanim rozmówię się z Fijałkowską.

- Uhuhuhu. Węszę grubszą sprawę. Ale nie ciągnę cię za język. Pogadamy potem. Pa.

Marcin wyłączył telefon w chwili gdy w salonie pojawiła się Weronika. Miała na sobie jeansy i chabrową marynarkę a pod nią białą bluzkę. Wyglądałaby prześlicznie, gdyby nie bladość na twarzy. Widać, że coś ją trapiło.

- Cześć.- Wasyl uśmiechnął się promiennie. – Co tam u ciebie. Przed chwilą dzwonił Przemek i pytał o ciebie.

Wera spojrzała na piłkarza wzrokiem spłoszonej sarny.
Czyżby wiedział?

- O co konkretnie pytał?- zapytała niepewnie.

- Czy jesteś w domu.

- Aha. Miło z jego strony.

Alona przerwała im rozmowę pojawiając się z parującym półmiskiem, z którego wydobywały się kuszące zapachy.

Na widok pieczeni jagnięcej Wasylowi pociekła ślinka.
Czuł się jakby wylądował w krainie rozmaitości. Spotkał kobietę, która podzielała jego pasję, była obdarzona niepospolitą urodą i nieprzeciętną inteligencją a w dodatku uwielbiała gotować. Anioł!

- Kochani zasiądźmy do stołu!- oznajmiła uroczyście stawiając półmisek na stole w małej jadalni.

Posiłek przebiegł w miłej atmosferze, dzięki niesamowitemu poczuciu humoru Wasyla, nawet Weronika trochę się rozpogodziła. Alona promieniała pod komplementami przystojnego piłkarza. Byli teraz na etapie kadzenia sobie czułymi słówkami, co z boku wyglądało trochę śmiesznie.
Przy deserze rozdzwoniła się komórka Fijałkowskiej. Niechętnie sięgnęła po aparat, myśląc że dzwoni Przemek. Jak się okazało telefonował jej ojciec.

- Halo?

- Weroniczko. Stało się nieszczęście. Antonina, twoja babcia miała zawał leży w szpitalu.- w słuchawce odezwał się ciepły baryton, należący do ojca Wery, Krzysztofa Kellera.

Antonina Fijałkowska była jej rodzoną babką w odróżnieniu od Krzysztofa i Agaty Kellerów, którzy adoptowali małą Weronikę.

Kellerowie nie mogli mieć dzieci, długo lecząc się na niepłodność co w tamtych czasach nie było rzeczą ani tanią ani łatwą.
Krzysztof był wtedy asystentem trenera Śląska Wrocław. W drużynie występował zawodnik Maks Fijałkowski, który ożenił się z piękną studentką z Francji Nicolettą. Młodzi szybko postarali się o dziecko. Z tego związku urodziła się mała Weronika, oczko w głowie obojga. Niestety pół roku po narodzinach, jadąc w odwiedziny do matki Maksa, Antoniny młodzi małżonkowie zginęli na miejscu pod kołami tira. Mała Weronika ocalała.
Antonina ze względu na słabe serce nie mogła zająć się półroczną sierotką. Uzgodniła wspólnie z Kellerami, że mała zostanie przez nich adoptowana a ona przeniesie się z Lublina do Wrocławia, aby być bliżej wnuczki. Dwa lata po adopcji do Kellerów uśmiechnęło się szczęście, Agata urodziła córkę Natalię.
Obie dziewczynki wychowywane jak siostry pokochały się od razu. Gdy Wera miała osiem lat, przybrani rodzice wyznali się, że jest ich córeczką ale nie urodziła jej Agata.
Dziewczynka przyjęła to z dziecięcym spokojem. Nigdy nie czuła się gorsza a jej rodzona babcia była też ukochaną bunią dla Natalii.
Gdy Weronika zdała do szkoły aktorskiej a ojciec był już znanym działaczem w PZPnie i trenerem Śląska Wrocław postanowiła wrócić do nazwiska swoich biologicznych rodziców.
Kellerowie przyjęli to dobrze, nie stracili przecież swojej ukochanej córeczki.
- Czy babcia przeżyje?- Weronika pobladła, trzymając kurczowo komórkę.

Alona od razu spostrzegła, że coś jest nie tak.

- Nie wiem misiaczku. Musisz szybko przyjechać.

- Już rezerwuję bilet. Będę najpóźniej jutro.

- Daj znać kochanie to przyjadę po ciebie na lotnisko.

- Dobrze tatku, opiekujcie się Bunią.

- Będziemy, obiecuję ci to słoneczko.- ojciec odłożył słuchawkę.

Weronika spojrzała na Alonę i Marcina z łzami w oczach.

- Co się stało ?- Rosjanka nie wytrzymała.

- Moja babcia przeszła zawał, dzwonił tato.

- O Jezu!- wyrwało się przyjaciółce. – Pakuj się kochanie, ja zadzwonię zarezerwować bilet. Marcinku zawieziesz nas na lotnisko?- zwróciła się w stronę stopera.

- Ależ oczywiście.- zgodził się od razu.

Wera pakowała się połykając łzy.
Alonie udało się zarezerwować bilet na najbliższy lot. Pół godziny później Wasyl zawiózł obie kobiety na lotnisko.
Dwie godziny później samolot z Amsterdamu do Wrocławia wzniósł się w przestworza.

Wasilewski odwiózł Alonę do domu a sam pojechał na umówione spotkanie w barze pod Toporem i Siekierą.
Przemek już czekał. Wyglądał jak zbity pies. Obok niego stał do połowy opróżniony kufel z piwem.

Wasilewski przysiadł obok przyjaciela, klepiąc go pocieszająco po ramieniu.

- Stary wyglądasz jakby przejechał po tobie walec. Nieogolony, wymiętolony co jest?

- Do dupy.- odpowiedział Tytoń wychylając łyk piwa.

- A poza tym coś jeszcze?- dociekał Wasyl.

- Przespałem się z Weroniką.

Ciemna brew Wasilewskiego powędrowała w górę w geście zdziwienia.

- I to cię wpędziło w nastrój emo? Może użyczyć ci pluszowej żyletki i dać misia na sznurze z wydziobanymi włosami?- zakpił.

- Nie pierdol Wasilewski. Spędziłem najlepszą noc w swoim życiu a rano dostałem w twarz.

- Dała ci w pysk?

- To taka przenośnia. Uciekła.

- Hmmm to chyba jeszcze nie świadczy o tym, że ma cię w dupie. Może musi sobie wszystko poukładać.

- Muszę z nią porozmawiać.

- To będzie chyba trudne. Właśnie odleciała do Wrocławia.

- Cooo?!- Tytoń poderwał się wywracając stołek barowy.

- Spokojnie. Poleciała do chorej babci. Na pewno wróci. Napij się a potem odwiozę cię do domu. Zobaczysz, babcia wydobrzeje, Weronika wróci i wszystko sobie wyjaśnicie.

- Oby…- mruknął bramkarz. 

________________________________________________________________

Pisałam ten rozdział dwa razy, ale ostatecznie wyszło mi coś takiego.
Młodzi muszą odpocząć od siebie i przemyśleć sobie kilka ważnych rzeczy. Ale to nie pierwsze zdarzenie, które oddali ich od siebie.
Na razie nie zapowiada się różowo, ale dążę do tego, żeby sytuacja się powoli wyjaśniała.

Co sądzicie o rozdziale?
                                                                Pozdrawiam Fiolka