Rozdział 8

Alona weszła do szatni zaróżowiona i rozczochrana. Włosy wcześniej związane w kok na czubku głowy teraz sterczały we wszystkich kierunkach.

Weronika w odróżnieniu do niej wyglądała jak ucieleśnienie ładu i porządku, chociaż to ona  w tym duecie była roztrzepaną bałaganiarą.
Sokołowska swoimi nienagannymi manierami mogłaby spokojnie udawać przedstawicielkę wysokich elit w carskiej Rosji. Była zresztą z Sankt Petersburga, miasta z wielowiekową tradycją i kulturą.

- Już gotowa? Zaczekasz na mnie?- Rosjanka spojrzała na gotową do wyjścia Polkę. Pod nosem błąkał jej się rozmarzony uśmieszek. Wyglądała jak kot, który przed chwilą dobrał się do słodkiej śmietanki.

- Czekałam na ciebie. Myślałam, że treningi kończymy tak samo.- Wera spojrzała na przyjaciółkę podejrzliwym wzrokiem. – Mieliście dodatkowe lekcje pierwszej pomocy?

Alona prychnęła.

- Guzik ci do tego Fijałkowska.- z rosyjskim zaśpiewem zaakcentowała końcówkę nazwiska. – Ty stoisz na bramce  a ja musiałam poćwiczyć obronę przy bramce. Poza tym Marcin opowiadał mi o teatrach w Polsce.

- Ach tak… - wzruszyła ramionami. – Możecie sobie romansować z Wasilewskim, nic mi do tego. Chciałam tylko poinformować cię , że nie wracamy razem do domu.

Idealnie wyregulowane brwi Alony uniosły się ku górze w geście zdziwienia.

- Idziesz na randkę?- zapytała podekscytowana jakby przed chwilą łyknęła coś na pobudzenie.- I nie pomalowałaś się? Nie przebrałaś? Co to za randka? Pfffff

Fijałkowska przewróciła oczami.

- Uważaj bo na pewno będę stroić się i fiukować dla faceta, który widział mnie zaćpaną a potem zaliczającą zgon. Dodatkowo ma przyjemność doprowadzać mnie do wylewania siódmych potów.

- Dla Aleksego siedzisz w łazience pół dnia.

- Z nim muszę mieć tonę szpachli. Wiesz, że elita w której się obraca ma tendencję do ukrywania rysów twarzy pod zaprawą murarską.

- Tak, widziałam tę jego sekretarkę. Walniesz z plaskacza w twarz i odbije ci się jej lico na dłoni. Coś w rodzaju całunu turyńskiego, tylko w stylu body painting.

- Mitzi… - mruknęła Weronika. Rozglądała się po szatni w poszukiwaniu tuszu.

 Ostatecznie może lekko podkreślić rzęsy. Tak żeby nie straszyć przechodniów. – Jest zakochana w Alseksym. Mieli kiedyś romans.

- Kiedyś znaczy tydzień temu? – zapytała przyjaciółka.

- Nie spotykam się chwilowo z Aleksym.

- Bo masz randkę z Tytoniem…- Alona uśmiechnęła się promiennie.- Podoba mi się ten chłopak. Ma piękne oczy.

Weronika czuła przypływ załamania.

- Kobieto! Ja nie idę z nim na randkę. Facet już dwa razy ratował mi dupsko, chcę mu się jakoś minimalnie odwdzięczyć. Czy ty wszędzie widzisz spiski i romanse?

- Romanse niuanse… - Sokołowska spojrzała na niezadowoloną przyjaciółkę. – No dobra, dobra. Już nic nie mówię.

Wera ostatecznie odstąpiła od załamywania się nad dobrymi chęciami przyjaciółki.  Pociągnęła rzęsy maskarą, puściła Alonie buziaka i wyszła z szatni. W korytarzu wpadła na Marcina Wasilewskiego. Gdyby nie poznała go w dziennym świetle i przyszło jej spotkać się z nim w ciemnym zaułku , to na pewno uciekłaby z krzykiem. Wyglądał jak połączenie pirata, bossa mafijnego i sama nie wiedziała kogo jeszcze.  Budził w niej jakiś dziwny niepokój.

- Witam ponownie. Jak się pani ma po treningu?- zapytał z galanterią.

Ten facet to są dwie buzujące w sobie skrajności. Wygląd zbira i wspaniałe maniery.

- Dobrze. I proszę mówić mi Weronika.

Wasilewski zaprezentował rząd bielutkich zębów w swoim firmowym uśmiechu.

- Marcin. Ale mów do mnie Wasyl.

- Dobrze, Wasyl.

- Alona jest w środku? Podrzucić was do domu?

- Dziękuję mam samochód.

Stoper schylił się do ucha Fijałkowskiej, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu.

- Miałbym prośbę.- zaczął uśmiechając się jakby odkrywał przed nią niezgłębione tajemnice.

Oj już wiem co urzekło moją Rosjaneczkę.- pomyślała dziewczyna.

- Słucham.
- Mogłabyś zabrać ze sobą samochód?- zapytał.

Weronika spojrzała na niego ze zdziwieniem, zaraz jednak wybuchła głośnym śmiechem.

- Boże jaka ja jestem tępa! Oczywiście wezmę ze sobą samochód. A ty przyjechałeś z Przemkiem?

- Tak moim wozem ale powiedział że ma jak wrócić.

Aktorka uśmiechnęła się szeroko, obserwując zmarszczki mimiczne wokół oczu Wasilewskiego. Zbir Śmieszek… Powinna być taka bajka dla dzieci.

- Dobrze więc.  Powiedz Alonie, że musiałam zabrać samochód. I powodzenia.- przerzuciła torbę na ramię i poczłapała wesoło do samochodu.
Przemek czekał na nią opierając się o zielonego garbusa.

- Trochę małe to wasze cacko.- uśmiechnął się głupkowato.

- To samochód Alony.- Wera zaczęła grzebać w przepastnej torbie poszukując kluczyków. Robiła to tak zamaszyście i wnikliwie, że wysypała połowę rzeczy na czele z paczką papierosów. Tytoń schylił się by pomóc jej pozbierać. Zrobili to z Fijałkowską w jednym momencie, co doprowadziło ich do zderzenia czołowego.
- Ale masz twardą głowę.- zaśmiała się, trzymając dłoń na czole.

- To samo mogę powiedzieć o tobie. Wiesz, że mogłem mieć ponowny uraz? Już kiedyś wylądowałem w szpitalu przez stłuczkę czołową.

- Nie wiedziałam.

- Zdarza się. Nie interesujesz się piłką?

- Ja? No właściwie to byłam na meczu Euro we Wrocławiu. Akurat zaczął nam się sezon ogórkowy i pojechałam do rodziców. Chłopak mojej siostry miał trzy bilety, więc zmusiłam się żeby pójść. Oboje żałowali, bo prawie rozwaliłam krzesełka.

-Aż tak?- zszokował się bramkarz.

- Nie lubię przegrywać.

- Ja też…

- Więc mamy coś wspólnego. Znalazłam te cholerne kluczyki. Oddaj mi proszę papierosy i wskakuj do bryki.

Posłusznie oddał jej paczuszkę.

- Dobrze pani generał.

Wsiadł do garbusa Alony z wrażeniem jakby jechał w trumnie na kółkach. Weronika jeździła jak pirat drogowy, zszokował go fakt iż nigdy nie dostała mandatu. W rekordowym tempie przedarła się przez zakorkowany Amsterdam.

Ostatecznie lepiej znała stolicę i zawiozła ich do swojej ulubionej knajpy na starówce. 

Alona weszła do szatni zaróżowiona i rozczochrana. Włosy wcześniej związane w kok na czubku głowy teraz sterczały we wszystkich kierunkach.

Weronika w odróżnieniu do niej wyglądała jak ucieleśnienie ładu i porządku, chociaż to ona  w tym duecie była roztrzepaną bałaganiarą.
Sokołowska swoimi nienagannymi manierami mogłaby spokojnie udawać przedstawicielkę wysokich elit w carskiej Rosji. Była zresztą z Sankt Petersburga, miasta z wielowiekową tradycją i kulturą.

- Już gotowa? Zaczekasz na mnie?- Rosjanka spojrzała na gotową do wyjścia Polkę. Pod nosem błąkał jej się rozmarzony uśmieszek. Wyglądała jak kot, który przed chwilą dobrał się do słodkiej śmietanki.

- Czekałam na ciebie. Myślałam, że treningi kończymy tak samo.- Wera spojrzała na przyjaciółkę podejrzliwym wzrokiem. – Mieliście dodatkowe lekcje pierwszej pomocy?

Alona prychnęła.

- Guzik ci do tego Fijałkowska.- z rosyjskim zaśpiewem zaakcentowała końcówkę nazwiska. – Ty stoisz na bramce  a ja musiałam poćwiczyć obronę przy bramce. Poza tym Marcin opowiadał mi o teatrach w Polsce.

- Ach tak… - wzruszyła ramionami. – Możecie sobie romansować z Wasilewskim, nic mi do tego. Chciałam tylko poinformować cię , że nie wracamy razem do domu.

Idealnie wyregulowane brwi Alony uniosły się ku górze w geście zdziwienia.

- Idziesz na randkę?- zapytała podekscytowana jakby przed chwilą łyknęła coś na pobudzenie.- I nie pomalowałaś się? Nie przebrałaś? Co to za randka? Pfffff

Fijałkowska przewróciła oczami.

- Uważaj bo na pewno będę stroić się i fiukować dla faceta, który widział mnie zaćpaną a potem zaliczającą zgon. Dodatkowo ma przyjemność doprowadzać mnie do wylewania siódmych potów.

- Dla Aleksego siedzisz w łazience pół dnia.

- Z nim muszę mieć tonę szpachli. Wiesz, że elita w której się obraca ma tendencję do ukrywania rysów twarzy pod zaprawą murarską.

- Tak, widziałam tę jego sekretarkę. Walniesz z plaskacza w twarz i odbije ci się jej lico na dłoni. Coś w rodzaju całunu turyńskiego, tylko w stylu body painting.

- Mitzi… - mruknęła Weronika. Rozglądała się po szatni w poszukiwaniu tuszu.

 Ostatecznie może lekko podkreślić rzęsy. Tak żeby nie straszyć przechodniów. – Jest zakochana w Alseksym. Mieli kiedyś romans.

- Kiedyś znaczy tydzień temu? – zapytała przyjaciółka.

- Nie spotykam się chwilowo z Aleksym.

- Bo masz randkę z Tytoniem…- Alona uśmiechnęła się promiennie.- Podoba mi się ten chłopak. Ma piękne oczy.

Weronika czuła przypływ załamania.

- Kobieto! Ja nie idę z nim na randkę. Facet już dwa razy ratował mi dupsko, chcę mu się jakoś minimalnie odwdzięczyć. Czy ty wszędzie widzisz spiski i romanse?

- Romanse niuanse… - Sokołowska spojrzała na niezadowoloną przyjaciółkę. – No dobra, dobra. Już nic nie mówię.

Wera ostatecznie odstąpiła od załamywania się nad dobrymi chęciami przyjaciółki.  Pociągnęła rzęsy maskarą, puściła Alonie buziaka i wyszła z szatni. W korytarzu wpadła na Marcina Wasilewskiego. Gdyby nie poznała go w dziennym świetle i przyszło jej spotkać się z nim w ciemnym zaułku , to na pewno uciekłaby z krzykiem. Wyglądał jak połączenie pirata, bossa mafijnego i sama nie wiedziała kogo jeszcze.  Budził w niej jakiś dziwny niepokój.

- Witam ponownie. Jak się pani ma po treningu?- zapytał z galanterią.

Ten facet to są dwie buzujące w sobie skrajności. Wygląd zbira i wspaniałe maniery.

- Dobrze. I proszę mówić mi Weronika.

Wasilewski zaprezentował rząd bielutkich zębów w swoim firmowym uśmiechu.

- Marcin. Ale mów do mnie Wasyl.

- Dobrze, Wasyl.

- Alona jest w środku? Podrzucić was do domu?

- Dziękuję mam samochód.

Stoper schylił się do ucha Fijałkowskiej, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu.

- Miałbym prośbę.- zaczął uśmiechając się jakby odkrywał przed nią niezgłębione tajemnice.

Oj już wiem co urzekło moją Rosjaneczkę.- pomyślała dziewczyna.

- Słucham.
- Mogłabyś zabrać ze sobą samochód?- zapytał.

Weronika spojrzała na niego ze zdziwieniem, zaraz jednak wybuchła głośnym śmiechem.

- Boże jaka ja jestem tępa! Oczywiście wezmę ze sobą samochód. A ty przyjechałeś z Przemkiem?

- Tak moim wozem ale powiedział że ma jak wrócić.

Aktorka uśmiechnęła się szeroko, obserwując zmarszczki mimiczne wokół oczu Wasilewskiego. Zbir Śmieszek… Powinna być taka bajka dla dzieci.

- Dobrze więc.  Powiedz Alonie, że musiałam zabrać samochód. I powodzenia.- przerzuciła torbę na ramię i poczłapała wesoło do samochodu.
Przemek czekał na nią opierając się o zielonego garbusa.

- Trochę małe to wasze cacko.- uśmiechnął się głupkowato.

- To samochód Alony.- Wera zaczęła grzebać w przepastnej torbie poszukując kluczyków. Robiła to tak zamaszyście i wnikliwie, że wysypała połowę rzeczy na czele z paczką papierosów. Tytoń schylił się by pomóc jej pozbierać. Zrobili to z Fijałkowską w jednym momencie, co doprowadziło ich do zderzenia czołowego.
- Ale masz twardą głowę.- zaśmiała się, trzymając dłoń na czole.

- To samo mogę powiedzieć o tobie. Wiesz, że mogłem mieć ponowny uraz? Już kiedyś wylądowałem w szpitalu przez stłuczkę czołową.

- Nie wiedziałam.

- Zdarza się. Nie interesujesz się piłką?

- Ja? No właściwie to byłam na meczu Euro we Wrocławiu. Akurat zaczął nam się sezon ogórkowy i pojechałam do rodziców. Chłopak mojej siostry miał trzy bilety, więc zmusiłam się żeby pójść. Oboje żałowali, bo prawie rozwaliłam krzesełka.

-Aż tak?- zszokował się bramkarz.

- Nie lubię przegrywać.

- Ja też…

- Więc mamy coś wspólnego. Znalazłam te cholerne kluczyki. Oddaj mi proszę papierosy i wskakuj do bryki.

Posłusznie oddał jej paczuszkę.

- Dobrze pani generał.

Wsiadł do garbusa Alony z wrażeniem jakby jechał w trumnie na kółkach. Weronika jeździła jak pirat drogowy, zszokował go fakt iż nigdy nie dostała mandatu. W rekordowym tempie przedarła się przez zakorkowany Amsterdam.

Ostatecznie lepiej znała stolicę i zawiozła ich do swojej ulubionej knajpy na starówce.

De Librije było małą restauracją prowadzoną przez urocze, starsze małżeństwo z nastoletnią wnuczką. Oboje byli Polakami, ale wyjechali z ojczyzny w latach sześćdziesiątych. 

- Dzień dobry.- Weronika przywitała się z panią Marią.

- Och widzę, że przyprowadziłaś przyjaciela…- Maria Konarowska wyciągnęła drobną dłoń w stronę Przemka.  – Stefan! Stefcio idź pogoń Otto żeby zrobił danie dnia.

- Ale my wpadliśmy tylko na kawę.- Weronika próbowała oponować, zaraz jednak została przegadana przez właścicielkę lokalu.

- Wyglądacie na wygłodniałych. Poza tym taki wysoki mężczyzna potrzebuje dobrze zjeść.

- perorowała Konarowska. Zza drzwi do kuchni wyłonił się brzuchaty jegomość z kępką siwych włosów na czubku głowy. Zobaczywszy Przemka otworzył usta w niemym zdziwieniu.

- Coś taki milczący! Rusz się i znajdź stolik.

- Tytoń…- wydukał Stefan.

Żona miała ochotę zdzielić go po głowie patelnią.

- Dodałeś coś do tego gulaszu z ryby? Bredzisz… Nie pozwalam ci palić bo potem dostajesz zadyszki, lekarz mówił…- nie dokończyła.

- Mogę poprosić pana o autograf?- starszy meżczyzna wyciągnął notes w którym Przemek złożył zamaszysty podpis.

Weronika wyjaśniła Marii, że jej znajomy jest polskim piłkarzem, co starsza kobieta skwitowała wzruszeniem ramion.
Piłkarz. A co to za zawód? Ale skoro Weronika go lubi…
Gdy już usadziła ich przy wygodnym stoliku, dała jeść, w końcu mogli porozmawiać spokojnie. Pani Maria poszła poganiac kucharza i jego pomocników.

- Fajna babka, tylko strasznie dużo mówi.

- Oj tak. Nie ma z kim rozmawiać po polsku. No oprócz rodziny w tej dzielnicy nie mieszka za dużo rodaków. Kiedy mnie poznała, prawie zabiła mnie swoim gadulstwem. Ale jest przekochana.

- W to nie wątpię. Ma coś z mojej babci. Gdy mnie widzi też tyle mówi.

- To tak samo jak moja. Złota kobieta.

- Babcie mają to do siebie, że są złote i wszystko chcą za nas zrobić. – uśmiechnął się ciepło.
Wera znowu to poczuła.   Jego uśmiech działał na nią jakoś tak uspokajająco.

- Mam ochotę zapalić. – ni stąd ni z owąd wypaliła dziewczyna.- Uwielbiam do kawy zaciągnąć się tytoniem…- rozmarzyła się.

Przemek wybuchnął głośnym śmiechem, takim od którego niektórzy dostawali czkawki.

Weronika nie wiedziała o co mu chodzi. Powiedziała coś śmiesznego? Zaraz jednak zorientowała się co chlapnęła i jak to mogło zabrzmieć. Zapłoniła się niczym piwonia. Przemek bezlitośnie lustrował ją spojrzeniem jasnych oczu.

- Nie śmiej się!- zakryła  twarz dłońmi.- Jestem mistrzynią kompromitacji a zwłaszcza przy tobie.

- Och nie przesadzasz czasem? Każdemu się zdarza zrobić coś głupiego.

- Mi zdarza się nad wyraz często.

- Nie mam z tym problemu.- dotknął delikatnie jej ręki.

Nic. Nie było motyli! Och dzięki ci Ojcze Niebieski. – pomyślała uszczęśliwiona. Tytoń nie rusza mnie jako facet, możemy zostać kumplami.

Przemek poczuł dokładnie to samo. Nigdy nie wierzył, że pomiędzy dziewczyną a chłopakiem może nawiązać się koleżeństwo bez podtekstów miłosnych. Miał dość  relacji typowo damsko męskich. A koleżanka może mu ułatwić zrozumienie niektórych zachowań płci przeciwnej.

Resztę wieczoru przegadali  przechadzając się po alejkach na starówce.